O Parafii

ZARYS HISTORYCZNY EWANGELICKO-METODYSTYCZNEJ PARAFII DOBREGO PASTERZA W WARSZAWIE

Dzieje Parafii Dobrego Pasterza w Warszawie nierozerwalnie związane są z historią polskiego metodyzmu. Geneza zboru związana jest z przybyciem do Polski niewielkiej grupy misjonarzy wśród których byli: Margaret Quayle, major L. G. Whit, kierownik Misji dr D. A. Sloane i ks. dr George William Twynham (od roku 1920 w Polsce), ks. Hiram K. King z małżonką (w Polsce od roku 1920), a dołączyli do nich później: Burt W. Welsh, Tomasz Gamble (w Polsce od roku 1922), Edmund Chambers (od 1922, pracował najpierw na Białorusi), W. A. Langley (w Polsce od roku 1923; 1924 Yearbook Board of Missions Methodist Episcopal Church, South, Seventy-Eighth Annual Report,, Nashville, Tenn. 1924, s. 297) i inni.

Z zapisek Edmunda Chambersa („Z dziejów ruchu metodystycznego w Polsce”, s. 9, Warszawa 1948) wynika, że pierwsze metodystyczne nabożeństwa w Warszawie odbywały się już w roku 1921 w budynku przy ul. Lwowskiej (zapewne w języku angielskim) i były przeznaczone dla pracowników Misji, a prowadził je dr George W. Twynham.

Latem 1921 roku, dr D. A. Sloane wyszukał świeżo ukończoną kamienicę przy ul. Mokotowskiej 12, a zakupu obiektu na potrzeby Misji dokonał Prezes Rady Misyjnej Południowego Episkopalnego Kościoła Metodystycznego, dr William Benjamin Beauchamp, późniejszy pierwszy biskup odpowiedzialny za pracę Misji w Polsce (patrz: Jerzy Kasprzycki, Warszawskie pożegnania, nr 737, U Metodystów, „Życie Warszawy”, nr 197 z dnia 18-19.08.1984).

W budynku ulokowane zostały agendy poszczególnych działów Misji. Na pierwszym piętrze budynku były biura Misji i kaplica, w której odbywały się rano nabożeństwa w języku angielskim i zajęcia Szkoły Niedzielnej, a po południu nabożeństwa polskojęzyczne. Natomiast każdego dnia rano pracownicy Misji spotykali się na wspólnej modlitwie.

We wtorki, po południu, prowadzone były odczyty dla studentów, w piątki – zebrania Ligi Epworth (tak nazywano spotkania młodzieżowe; nazwa została zaczerpnięta od rodzinnej miejscowości Jana Wesleya).

Pierwszym pastorem Zboru mianowany został ks. sup. George W. Twynham, natomiast ks. Hiram K. King jego pomocnikiem (pastor pomocniczy?). Na zapleczu kaplicy, w pomieszczeniach od podwórza, zmieścił się zakład fotograficzny i biuro dyrektora Szkoły Języka Angielskiego p. Thomasa F. Williamsa. Na drugim piętrze znajdowała się siedziba Szkoły Biblijnej, w której pod kierownictwem dr. George W. Twynhama teologię i zagadnienia związane z pracą kościelną studiowało 8 słuchaczy. Po drugiej stronie klatki schodowej mieszkał Fred Cornel Woodard – pastor zboru, który pracował w Polsce od roku 1921 (1924 Yearbook Board of Missions Methodist Episcopal Church, South, Seventy-Eighth Annual Report, Nashville, Tenn. 1924, s. 297).

III piętro, od ul. Mokotowskiej, przeznaczone było na szwalnię i warsztat artystyczny, którym kierowała Eleonora Berezowska. W zakładzie pracowało 75 osób oraz dodatkowo w systemie chałupniczym około 100 innych osób.

Po drugiej stronie klatki schodowej były klasy szkoły powszechnej z widokiem na Plac Zbawiciela, do której uczęszczało wtedy 160 dzieci.

Wyżej miała swoją siedzibę klinika medyczna prowadzona przez Misję, w której urzędowali: dr Meringer, p. A. Wakar (felczerka), p. S. Welbel (farmaceuta), p. Popławska, dentystka i dr Koneczny, specjalista od chorób wewnętrznych. W sumie klinika medyczna przy ul. Mokotowskiej 12 zatrudniała 24 współpracowników i jak wynika z raportów Misji za lata 1920-1923 hospitalizowała dziennie około 135 pacjentów (patrz: ks. sup. Edward Puślecki, Pomoc amerykańskich metodystów Polsce 1920-1923, w: „Siła poselstwa”, Warszawa 1996, ss. 43–51). Naprzeciw kliniki mieszka dr George W. Twynham z rodziną. Na następnym piętrze znajdują się mieszkania pracowników Misji. Ostatnie piętro budynku zajmowało atelier filmowe.

Już w roku 1923 w budynku Misji przy ul. Mokotowskiej 12 odbyła się II Doroczna Konferencja Misji w Polsce i Gdańsku zwołana przez bpa W. B. Beauchampa. Obrady Konferencji pod kierownictwem Biskupa odbywały się w budynku Misji przy ul. Mokotowskiej 12 w Warszawie w dniu 15. października 1923 r., od godz. 10.00.

W sprawozdaniu W. W. Pinson i E. H. Rawlings – sekretarzy Wydziału Misji Episkopalnego Kościoła Południa na 78. Doroczną Konferencję czytamy: „W Warszawie zorganizowano 10 dziennych szkół dla dzieci, które nie mają innej możliwości nauki. Do naszych szkół języka angielskiego, cieszących się dużym uznaniem, uczęszcza 1 200 osób, w tym wielu wpływowych mieszkańców Warszawy”.

Pierwszymi Polakami, którzy zostali członkami Centralnego Zboru Metodystycznego w Warszawie, byli inż. Daniel Polakiewicz i jego żona, Róża. Przyłączyli się oficjalnie do Kościoła już w pierwszym roku jego działalności w Polsce. Inż. Daniel Polakiewicz był oficjalnym delegatem świeckim Zboru warszawskiego. Oprócz niego delegatami byli jeszcze: Paweł Kowalski i Thomas F. Williams (dyrektor Szkoły Języka Angielskiego).

Piękną pamiątką po nich był ufundowany zborowi witraż przedstawiający obraz Dobrego Pasterza, który uległ zniszczeniu podczas wojny. Witraż ten udało się zrekonstruować na podstawie archiwalnych zdjęć dzięki zaangażowaniu i wysiłkowi ówczesnego pastora Zboru, ks. prof. dr. hab. Witolda Benedyktowicza. Uroczystość odsłonięcia i dedykacji nowego witraża odbyła się 20 grudnia 1970 roku. Witraż wg projektu Heleny Bożykowej został wykonany w Pracowni Artystycznej Witraży Józefa Olszewskiego w Warszawie.

Już od roku 1929 metodystyczne nabożeństwa w Warszawie odbywały się w dwóch miejscach: przy Mokotowskiej 12 i po drugiej stronie Wisły, na Pradze, przy ul. Targowej 65. Ponadto w okolicach Warszawy – Skolimów i Klarysew, gdzie znajdował się cały kompleks budynków służących Misji.

18 lipca 1930 roku jeden z najstarszych stażem pracowników Misji, ks. sup. Fred C. Woodard zostaje odwołany ze stanowiska pastora Centralnego Zboru w Warszawie i superintendenta Okręgu Warszawskiego. Jego odejście związane było z mianowaniem go na kierownika Szkoły Biblijnej w Brukseli. Formalna zmiana na stanowisku Centralnego Zboru przy ul. Mokotowskiej 12 nastąpiła na IX Misyjna Konferencja Doroczna w roku 1930. Nominację na pastora zboru, z rąk biskupa Williama Benjamina Beauchampa, otrzymuje ks. sup. Charles T. Hardt dotychczasowy pastor w Poznaniu i superintendent Okręgu Poznańsko-Śląskiego.

Pomocnikiem pastora został mianowany młody kaznodzieja Aleksander Stefaniuk. Kongregacją angielską kierował ks. Foye G. Gibbson.

W roku 1931, po 5 latach pracy w Polsce na roczny urlop do Stanów wyjeżdża wraz z rodziną ks. Charles T. Hardt.

Obradująca w dniach 7-9 lipca 1931 roku w Klarysewie X, Jubileuszowa Konferencja Misyjna przynosi kolejne zmiany w obsadzie stanowisk pastorskich. I tak kierujący pracą warszawskiej kongregacji angielskojęzycznej, ks. Foye G. Gibson zostaje skierowany do Katowic, jego obowiązki w Warszawie przejął ks. sup. Edmund Chambers.

Tego samego roku pastorem kongregacji polskojęzycznej został mianowany ks. dr Martin T. Price, dotychczasowy pastor zboru w Katowicach. Jak donosi „Pielgrzym Polski” w nr z 1931 roku pod jego kierownictwem nastąpił wzrost liczebny zboru, wznowione zostały spotkania piątkowe i zapoczątkowano odczyty oraz koncerty publiczne w istniejącej przy zborze świetlicy. Tego roku po raz pierwszy zostało zorganizowane w pierwszą niedzielę października Nabożeństwo Święta Żniw, na którym zebraną ofiarę dziękczynną w całości przeznaczono na Metodystyczny Dom Opieki w Owczarkach k. Grudziądza. Natomiast wzorem roku ubiegłego, w ostatni czwartek listopada, w dzień wyznaczony przez prezydenta Stanów Zjednoczonych, odbyło się Święto Dziękczynienia. W uroczystości wziął udział ambasador Ambasady Stanów Zjednoczonych w Warszawie w otoczeniu pracowników ambasady.

Na skutek przyłączenia się do Kościoła Metodystycznego Kościoła Reformowano-Narodowego w Warszawie, w roku 1932 powstaje w Warszawie trzecia parafia, która znalazła swoją siedzibę przy ul. Chłodnej 19. Uroczysty akt poświęcenia i otwarcia nowej kaplicy odbył się w Drugi Dzień Świąt Wielkanocnych. W ceremonii poświęcenia kaplicy uczestniczyli ks. dr Martin Price, pastor Centralnego Zboru w Warszawie, ks. Józef Naumiuk, pastor Zboru na Woli i ks. Zygmunt Michelis z Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego oraz uczestniczyli w nabożeństwie ks. prof. Józef Szeruda, ks. prefekt Otto Krenz. Zbór ten dotrwał do czasu wybuchu Powstania Warszawskiego i po zakończeniu wojny nie został reaktywowany.

Od Konferencji w roku 1932, która odbywała się w Poznaniu, zborem na Pradze kierował ks. Stefan Bortkiewicz, który został przeniesiony tu z Poznania. Dotychczasowy pastor tego zboru Jan Piotrowski skierowany został do pracy w Dereczynie w okręgu wileńskim.

W roku 1935, na obradującej w katowickim zborze XIV Konferencji Misyjnej, bp Artur J. Moor, który nadzorował pracę Kościoła Metodystycznego w Europie Środkowej zamianował na pastora Centralnego Zboru w Warszawie ks. Gaither P. Warfielda.

Asystentem pastora Gaithera P. Warfielda do Centralnego Zboru przy ul. Mokotowskiej 12 został mianowany kaznodzieja Aleksander Stefaniuk (będzie on pracował w Warszawie do roku 1937, w którym to otrzymał nominację na pastora zboru we Lwowie). Natomiast ks. dr Martin Price przejął obowiązki pastora zboru przy ul. Chłodnej 19.

Wrzesień 1939 roku, początek wojny, początek działalności Misji Metodystycznej w trudnych dla Polaków latach okupacji niemieckiej. Pastor G.P. Warfielda inicjuje w tym okresie szeroko prowadzoną akcję charytatywną i kulturalną. Kiedy cała Polska jest pozbawiona wyższych i średnich uczelni oraz żywego polskiego słowa, w kaplicy Kościoła Metodystycznego w Warszawie przy ul. Mokotowskiej 12 odbywają się każdego piątkowego wieczoru odczyty społeczno-religijne i koncerty, które cieszą się powodzeniem u publiczności. W 1941 r. w sali metodystów rozbrzmiewa rewolucyjna „Marsylianka”, która Niemców przyprawia o szał wściekłości. Zostaje otwarta Wyższą Szkołę Biblijną – jedyne wyższe kursy, na których jawnie wykładowcami byli profesorowie uniwersyteccy. Na wykładach oprócz teologii uwzględniła się filozofię i inne gałęzie wiedzy. Tutaj można było nauczyć się angielskiego i greckiego. Na „metodystycznej” Mokotowskiej działy się jeszcze inne zdumiewające sprawy.

Oto w Domu Metodystów aż do powstania warszawskiego odbywają się ciche zebrania porozumiewawcze przedstawicieli Kościołów protestanckich, zainicjowane przez ks. sen. Zygmunta Michelisa i superintendenta Konstantego Najdera
.
Zebrania te przekształcają się w posiedzenia Rady Ekumenicznej, na których opracowywany został projekt unifikacji polskiego protestantyzmu. Prace w tym kierunku przerywa wybuch powstania warszawskiego.

W roku 1941, po przystąpieniu przez Stany Zjednoczone do II wojny światowej ks. Gaither P. Warfield został aresztowany przez hitlerowców i osadzony w więzieniu na Pawiaku. Jeszcze przed zakończeniem II wojny w ramach wymiany jeńców udało mu się wyjechać do Stanów. Po wojnie był współinicjatorem i organizatorem Metodystycznego Komitetu Pomocy Zaoceanicznej Jako przedstawiciel Komitetu Gaither P. Warfield odwiedził Polskę parokrotnie, m.in. w 1946, 1961 i już jako emeryt, w 1970 i 1980 roku.

Po internowaniu przez Niemców na Pawiaku ks. sup. Gaither P. Warfielda kierownictwo zborem objął i kontynuacją jego inicjatyw zajął się ks. Michał Kośmiderski. Poszukiwany przez Niemców za publikowane artykuły antyfaszystowskie musiał opuścić posterunek pastorskiej służby w Bydgoszczy i szukać schronienia w Warszawie.

Ks. Michał Kośmiderski, wcześniej gimnazjalny nauczyciel matematyki, a później jeden z pierwszych Polaków ordynowanych na duchownych metodystycznych, wieloletni i zasłużony redaktor „Pielgrzyma Polskiego”, przed wojną pastor zboru we Lwowie, swoją posługę będzie pełnił do wybuchu Powstania Warszawskiego, by po jego upadku podzielić los mieszkańców Warszawy. Po przejściu przez obóz w Pruszkowie, wspólnie z żoną, schronił się w Krakowie. W Krakowie znalazł na dłuższy czas schronienie też drugi pastor Zboru, ks. Józef Szczepkowski, w latach następnych dyrektor Szkoły Języka Angielskiego Metodystów i superintendent generalny Kościoła (1958-1969).

Wyraźnym śladem dokumentującym to wydarzenie jest wiszący w sali społecznościowej parafii warszawskiej portret ks. prof. Witolda Benedyktowicza namalowany przez Lidię Kośmiderską z dedykacją zawierającą podziękowanie za udzielone schronienie i opiekę podczas pobytu w Krakowie. Determinacja pracowników Kościoła stanie się jeszcze bardziej wyrazista w tragicznych momentach, jakie przeżywała Warszawa w czasie powstania. Ówczesny zwierzchnik Kościoła, superintendent Konstanty Najder, mimo kilkakrotnego ostrzeżenia, że zanosi się na powstanie w Warszawie, postanowił pozostać i dzielić wspólny los z bohaterskimi mieszkańcami stolicy. W czasie powstania dyżuruje na strychach domów, gasi pożary pod gradem kul, bierze udział przy kopaniu podziemnych przejścia dla żołnierzy polskich, ratuje dom metodystów zagrożony pożarem. Codziennie odbywa wędrówki z ul. Śniadeckich do domu metodystów na Placu Zbawiciela, tu dociera do zakamarków i zdobywa cenną żywność nie tylko dla gromady metodystów, lecz i dla katolików. Nie zaniedbuje także porannej i wieczornej modlitwy wspólnej, której nie były zdolne zagłuszyć i przerwać głośne i bliskie wybuchy bomb i granatów.

A kiedy w połowie września tłumy zgłodniałych mieszkańców Warszawy, w tym część metodystów, zaryzykowała wyjść poza obręb walk w niepewne jutro, superintendent Najder postanawia wytrwać na swym stanowisku do ostatka i opuścił Warszawę dopiero w dniu jej kapitulacji. Zanim jednak to zrobił, to za dwa czy trzy kanistry spirytusu przekupił niemieckich żołnierzy ze specjalnego oddziału, którego zadaniem było wysadzanie i palenie ocalałych z pożogi powstańczej budynków, by ładunki wybuchowe pod gmach metodystyczny podłożyli tak, by narobiły dużo huku, ale mało zniszczeń. W ten sposób uratował budynek przed zniszczeniem (patrz: Władysław Kołodziej, Z wczorajszej przeszłości, „Pielgrzym Ploski”, nr 1 (176), ss. 15-16 rok 1947).

Zaraz po przejściu frontu, organizacją Zboru i odbudową budynku przy ul. Mokotowskiej 12 ze zniszczeniach wojennych zajął się ks. sup. Konstanty Najder, który czasowo mieszkał w willi państwa Enholców w Podkowie Leśnej i z tej podwarszawskiej miejscowości kierował Kościołem. W tym czasie wspomagał go w pracy duszpasterskiej ks. Gustaw Burchard.

W roku 1947 w dniach od 12-15 czerwca odbyła się w Warszawie 27. Doroczna Konferencja Kościoła Metodystycznego, której przewodniczył Biskup Paweł N. Garber. W sobotę, w trzecim dniu konferencji, odbyło się uroczyste nabożeństwo połączone z Wieczerzą Pańską. Zostało ono utrwalone na taśmie filmowej przez operatorów „Filmu Polskiego” i było wyświetlane we wszystkich kinach w ramach kroniki wydarzeń. Niedzielne nabożeństwo było transmitowane przez wszystkie rozgłośnie polskiego radia. Przemawiał Biskup Paweł N. Garber i ks. Józef Naumiuk. Po południu, na zakończenie Konferencji odbyło się nabożeństwie ordynacyjne.

W następnym roku obraduje w kaplicy Zboru Centralnego w Warszawie kolejna Konferencja Doroczna Kościoła Metodystycznego w Polsce. Poranne nabożeństwo konferencyjne transmitowane było przez Polskie Radio, kazanie wygłosił ks. sup. J. Naumiuk., który też na tej Konferencji został zamianowany na pastora warszawskiego zboru przy ul. Mokotowskiej 12. Trudności mieszkaniowe i względy zdrowotne zatrzymały jednak ks Józef Naumiuka w dawnym miejscu służby, w Łodzi.

W tej sytuacji biskup Garber, we wrześniu 1948 podczas swego pobytu w Warszawie dokonał nowej nominacji i zbór warszawski objął ks. Witold Benedyktowicz. Uroczystość wprowadzenia na urząd odbyła się w kaplicy przy ul. Mokotowskiej 12 w piątek, 22 października 1948 roku. „Zborownicy przybyli tłumie pożegnać dawnego i powitać nowego pastora. Uroczystości przewodniczył świecki kierownik zboru, mgr Iwaszkiewcz. W imieniu zboru i organizacji zborowych przemawiali: przedstawiciel Szkoły Niedzielnej, przewodnicząca Koła Młodzieży i przewodnicząca Misjonarskiego Stowarzyszenia Kobiet. Obu pastorom wręczono wiązanki kwiatów i cenne upominki w postaci książek. Kilka serdecznych słów wygłosili superintendent Wickstrom. Brat Lubecki, pastor zboru na Pradze odczytał zgromadzonym list biskupa Garbera usprawiedliwiający zmianę na stanowisku pastora. Śpiewał miejscowy chór pod batutą brata Sulikowskiego (Droga, R. 3, nr 11-12 (29-30) listopad-grudzień 1948, s. 2 i 19). Ks. W. Benedyktowicz będzie kierował Zborem przez 40 lat, tj. do roku 1988, kiedy to na skutek przebytej choroby przeszedł na emeryturę.

Kierownictwo zborem przejął z urzędu Superintendent Okręgu Pomorza Wielkopolski i Mazowsza, ks. Adam Kleszczyński, pastor Zboru na Pradze. Oficjalnie zmiany nastąpiła na podstawie nominacji ogłoszonej na 77. Konferencji Dorocznej Kościoła obradującej w Ostródzie w dniach 29 września – 2 października 1988 roku. Na tej samej Konferencji nominację na pastora Zboru w Warszawie przy ul. Konopackiej otrzymał ks. Zbigniew Kamiński, dotychczasowy pastor Zboru w Krakowie.

Rok 1989 jest rokiem przełomowym w historii Polski i Kościoła Metodystycznego. Obrady Okrągłego Stołu, pokojowe przejęcie władzy w Państwie i swobody demokratyczne dla obywateli nie pozostały obojętne na życie Kościoła. W dniach 21do 24 września 1989 roku obradowała w Klarysewie k. Warszawy 78. Konferencja Doroczna, która była jednocześnie konferencją wyborczą. Bierze w niej udział po raz pierwszy nowo wybrany biskup Konferencji Centralnej Europy Południowej i Środkowej, ks. Heinrich Bolleter. Na tej konferencji zostały wybrane nowe władze Kościoła Metodystycznego w Polsce. Na Zwierzchnika Kościoła w tajnym głosowaniu został wybrany ks. Edward Puślecki, Superintendent Okręgu Pomorza, Wielkopolski i Mazowsza, dotychczasowy pastor zboru w Bydgoszczy, a jego zastępcą został ks. Zbigniew Kamiński, pastor II Zboru Kościoła Metodystycznego w Warszawie (Praga).

Przemiany gospodarczo-społeczne w kraju nie pozostały obojętne na życie Kościoła. Uwolnione czynsze na lokale użytkowe i potraktowanie pomieszczeń zajmowanych przez Kościoła na kaplice, jako lokali użytkowych musiało odbić się niekorzystnie na działalności kościelnej. Warszawski zbór metodystyczny na Pradze, którego członkami w dominującej liczbie były osobami w podeszłym wieku, utrzymującymi się z rent i emerytur nie byli w stanie samodzielnie utrzymać kaplicy, która znajdowała się w Warszawie przy ul. Konopackiej 4.

Po analizie sytuacji przez Radę Kościoła postanowiono zbór (jego siedzibę) przenieść na ul. Mokotowską 12. W ten sposób obydwa zbory warszawski rozpoczęły wspólne nabożeństwa przy ul. Mokotowskiej 12. Ten stan, formalnie funkcjonowały dwa zbory, istniał do roku 1991, kiedy to Rada Kościoła na wniosek Superintendenta Okręgu połączyła obydwa zbory w jeden i na Konferencji Dorocznej, obradującej w dniach 23-26 czerwca 1991 roku, pastorem zboru Dobrego Pasterza w Warszawie przy ul. Mokotowskiej mianowany został ks. Zbigniew Kamiński, który jednocześnie pełnił funkcję Zastępcy Zwierzchnika Kościoła.

W tym czasie przy Zborze funkcjonuje Punkt Pomocy Psychologicznej prowadzony przez dr Olgierda Benedyktowicza. Szkoła Niedzielna, w której prowadzone są zajęcia z religii w trzech podstawowych grupach: nauczanie przedkonfirmacyjne, klasa konfirmacyjna i nauczanie pokonfirmacyjne. Mocnymi ogniwem pracy zborowej są w tym czasie: Zborowy Zespół Kobiet kierowany najpierw przez Irenę Benedyktowicz, a po jej rezygnacji przez Zdzisławę Cichocka, absolwentkę Metodystycznego Seminarium Teologicznego w Klarysewie i absolwentkę polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, a w końcu przez Joannę Kamińska, żonę pastora Zboru, Koło Młodzieży, Zespół Odwiedzinowy, Koło Pomocy Braterskiej i reaktywowany chór (niestety, jego działalność po dwuletniej aktywności została zawieszona), W roku 2017 powołany zostaje przy Zborze Klub Seniora.

Niestety, w roku 2018, różne dolegliwości chorobowe, w tym powikłania pooperacyjne po czterokrotnej operacji kręgosłupa, zmuszają po 45 latach kościelnej służby do przejścia na rentę inwalidzką dotychczasowego pastora zboru, ks. Zbigniewa Kamińskiego.

W niedzielę, 30 września 2018 roku odbyło się uroczyste pożegnania pastora zboru ks. Zbigniewa Kamińskiego i wprowadzenie w urząd nowego pastora warszawskiej społeczności metodystycznej, ks. sup. Andrzeja Malickiego. W uroczystości pożegnania uczestniczyła rzesza wiernych oraz przedstawiciele warszawskiego środowiska ekumenicznego. W ich imieniu odchodzącego na emeryturę pastora pożegnał ks. prałat dr Andrzej Gałka, rektor kościoła św. Marcina z warszawskiej Starówki.

Niestety, liczne obowiązki, zarówno w Kościele jak i w środowisku ekumenicznym sprawiły, że ks. Andrzej Malicki musiał rozstać się ze służbą pastorską w Zborze Dobrego Pasterza w Warszawie zaledwie po dwóch latach służby.

Z dniem 1 lipca 2020 roku obowiązki duszpasterza warszawskich metodystów objął ks. Wojciech Ostrowski, dotychczasowy pastor zboru kieleckiego.
Ks. sup. Zbigniew Kamiński


PASTORZY ZBORU W LATACH 1921-2020

1. Ks. George William Twynham
Superintendent Okręgu Warszawskiego
Pastor zboru od roku 1922

2. Ks. Hiriam K. King
II Pastor od 1922

3. Ks. Fred Cornel Woodard
Pastor zboru w latach 1921 – 1930

4. Ks. sup. Charles T. Hardt
Pastor zboru w latach 1930 – 1931

5. Ks. Foye G. Gibbson
II Pastor zboru w latach 1930 – 1931
(nabożeństwa angielskojęzyczne)

6. Ks. dr Martin T. Price
Pastor zboru w latach 1931 – 1935

7. Ks. sup. Edmund Chambers
II Pastor zboru w latach 1931 – 1935
(nabożeństwa angielskojęzyczne)

8. Ks. sup. Gaither P. Warfield
Pastor zboru w latach 1935 – 1939

9. Ks. Aleksander Stefaniuk
II Pastor zboru w latach 1935 – 1937

10. Ks. Michał Kośmiderski
Pastor zboru od IX 1941 do IX 1944

11. Ks. Józef Szczepkowski
II Pastor zboru w latach 1941 – 1944

12. Ks. sup. Konstanty Najder
Pastor zboru po powstaniu do roku 1946
(po kapitulacji Powstania dozorował budynek z Podkowy Leśnej gdzie przejściowo mieściła się Kancelaria Główna Kościoła)

13. Ks. sup. Gustaw Burchardt
Pastor zboru w od 1946 – do IX 1948

14. Ks. Józef Naumiuk
Mianowany na Konferencji Dorocznej
w roku 1948 nie objął zboru ze względów zdrowotnych

15. Ks. sup. Witold Benedyktowicz
Pastor zboru od 22. X 1948 do X 1988

16. Ks. Aleksander Sulikowski
II Pastor Zboru w latach 1946 – 1982

17. Ks. sup. Adam Kleszczyński
Pastor zboru w latach 1988 – 1991

18. Ks. sup. Zbigniew Kamiński
Pastor zboru w latach 1991 – 2018
(w latach 1988 – 1991 pastor II Zboru Warszawa-Praga)

19. Ks. sup. Andrzej Malicki
Pastor od 1 X 2018 do 30 VI 2020

20. Ks. Wojciech Ostrowski
Pastor od 1 VII 2020 roku

Ta strona używa ciasteczek (pliki cookies)! Dalsze korzystanie ze strony, oznacza akceptację ich użycia.

Polityka prywatności i ciasteczek